Leestijd: ca. 5 minuten
Gewoon, omdat het lekker is: tien social media-ergernissen.
- #nsfail. Natuurlijk deugt er een hoop niet in de wereld. En natuurlijk is het lekker om op de spoorwegen te kankeren. Al helemaal als je je tenen niet meer voelt door de kou, terwijl de speakers op station Lage Zwaluwe al uren zwijgen en je een smsje krijgt van thuis dat ze al lang op Teletekst hebben gelezen dat je daar echt niet meer weg komt vandaag. Maar kun je dan niets originelers bedenken dan #nsfail?
- DM spam. Echt gebeurd: een nieuwe follower, ik volg terug uit nieuwsgierigheid wegens raakvlakken (social media, bloggen). Binnen een uur krijg ik een DM: Meer weten over Sociale Media. Volg me op http://www.slideshare.net/ikkanjouwegwijsmakeninsocialmedia-blablabla. Pardon?? Ten eerste heb ik geen Twitter-account omdat jij geld wilt verdienen. Ten tweede staat er een spelfout in je bericht – als je een vraag stelt, eindig dan ook met een vraagteken. Maar nog het ergst van alles: als je mijn profiel had bekeken, had je kunnen zien dat ik zelf (ook) professioneel bezig ben met social media en dat je dus een hele, hele domme vraag stelt.
- Jezelf liken. Je eigen foto, video of update op Facebook ‘liken’. Gewoon niet doen, dat riekt naar narcisme.
- Populair: Laten zien hoe populair je bent door elke nieuwe follower te bedanken, of #FF waarin je wordt genoemd te retweeten. Ook echt gebeurd: ik ga iemand volgen met wie ik wel eens zakelijk contact heb gehad, ik word twee keer (!) genoemd als nieuwe follower (samen met 6 anderen) maar nooit teruggevolgd. Unfollow!
- LinkedIn-groepseks. Je gaat toch niet lid worden van een LinkedIn-groep om alle leden van die groep te vragen om met je te connecten? Serieus? Ik ben toch elke keer weer stomverbaasd hoe populair deze laten-we-elkaar-volgen-topics zijn (honderden replies zijn geen uitzondering). Wat heb je daar aan?
- Unfollow. Dit kan echt niet, maar het schijnt te gebeuren: mensen volgen op Twitter met als doel om teruggevolgd te worden en dan ontvolgen, om de balans followers/following een beetje positief te houden.
- Twexit. Of goedemorgen allemaal. Of ‘ik ben vandaag zo druk geweest, dat ik geen tijd heb gehad om te twitteren’. Dus? Val je ons normaal gesproken alleen maar lastig als je je verveelt?
- Hashtag-misbruik. Sommige hashtags zijn populair omdat veel mensen er samen over een onderwerp willen praten. Of dat nu #durftevragen, #3fm of #tvoh is. Mensen die daar misbruik van maken door hun eigen (commerciële) boodschap te pushen, zouden een Twitter-verbod moeten krijgen.
- Farmville-terror. Ok, ik geef toe: ik heb ooit koeien gemolken, graanvelden geoogst en schuurtjes gebouwd in Farmville. Maar dat is ruim een jaar geleden en nog steeds zijn er Facebook-vrienden die me elke dag een Farmville-request sturen. Als ik die requests niet accepteer, dan moet er toch een belletje gaan rinkelen: opzouten met je fertilizer!
- Zenders. Je ziet het vooral bij nieuwe Twitter-accounts, dus kun je het vaak verklaren door een gebrek aan ervaring: mensen die überhaupt liever gevolgd worden dan volgen en niet reageren op mentions. Wat mij betreft is het geen harde wet dat je overal op moet reageren, maar af en toe iets terugzeggen in plaats van louter praten is in het echte leven ook een soort van beleefdheidsregel.
Het is niet moeilijk om de gemene deler te vinden tussen deze tien ergernissen. Het gaat erom dat je niet op de wereld bent voor jezelf, maar dat je ook rekening kunt (nee, moet!) houden met anderen. Dat geldt ook voor Twitter, Facebook, Linkedin, YouTube of Hyves. Ook hier is jezelf profileren, je eigen boodschap de wereld in sturen, je netwerk uitbreiden, of geld verdienen, niet alles – probeer vooral ook om met mensen in contact te komen. En dat die mensen dan ook iets terug zeggen. Je contacten op social media lijken soms best veel op de mensen die je in het dagelijkse leven ook wel eens tegenkomt.
Dit artikel van Steven van Belleghem op MarketingFacts maakt daarom wat mij betreft alle andere stukken over omgangsvormen op social media overbodig: zeg ook eens bedankt of sorry en blijf vooral positief.
Al lukt dat laatste mij ook niet altijd.
Aangezien het weglaten van bronvermelding ook een goede ergenis kan zijn: klik hier voor het shirt. O ja: en bedankt @bramkoster, @Lasseur, @tbolder, @anneterbraak, @vlijmenlive en @sjefkerkhofs voor het delen van jullie frustraties met mij.
Mensen willen toch hun ergenissen delen met andere mensen op twitter. #nsfail is juist een hele handige hashtag, omdat je daardoor in een keer kan zien hoe het die dag met de NS gesteld is. Je kan er denk ik leuke grafiekjes van maken en de NS reageert vaak zelf ook als je problemen met de trein hebt dmv hun webcare team. Met de meeste punten ben ik het wel eens, behalve dat ik het wel sociaal vind als mensen goedemorgen wensen, wat is daar mis mee. je laat zien dat je even op twitter komt kijken en niet zoals heel veel doen, alleen maar tweets lezen en zelf niets zeggen. Maar mensen moeten zich vooral niet teveel ergeren aan andere mensen en dit de hele dag hardop roepen op twitter. Daar erger ik me aan 😉
Leuk stuk! My two cents:
Ad 1: Hashtags horen juist niet origineel te zijn (zie ook punt 8).
Ad 2, 4, 5, 6, 7, 8: Ernstig ja.
Ad 3: Sociale netwerken bestaan bij de gratie van narcisme. (Duh!)
Ad 9. Dit kun je zelf uitzetten, hè…?
Ad 10. Unfollowen dan. (ook handig bij 7).
Leuk stuk en verschrikkelijk herkenbaar 😉 Vooral het ’twexit’ stukje… Irritanter kan eigenlijk niet.
Ook leuk: bloggers die in hun blog vertellen wat je allemaal wel of niet mag doen omdat ze zeggen dat ze professional te zijn op het gebied van social media… 🙂 En die vervolgens in het commentaar onder hun blog de smileys niet zien.
Maar goed, er zitten een paar goeie tussen. Gelukkig maar eentje waar ik zelf schuldig aan ben: dingen liken die ik post op Facebook. Niet alles, maar voornamelijk foto’s/berichten over mijn zoontje. Want die vind ik leuker dan berichten over een nieuwe youtube-video. Het is dus ook een manier om duidelijk te maken dat het om een wel heeeeel speciale post gaat.
Oh, en inderdaad. Twexit is irritant. Alsof ik pas kan gaan slapen als iemand die ik volg niet meer twittert… *rolls eyes*
@Bas: Als je het zo stelt, heb je wel gelijk wat betreft #nsfail. Misschien komt mijn ergernis meer voort uit het overmatige gebruik van de hashtag #fail in het algemeen en dat komt dan wel weer overeen met jouw laatste opmerking. Goedemorgen en twexit vind ik echt timeline-vervuiling, maar ieder zijn ding!
@Rene: Grappige constatering, dat social media in wezen narcistisch zijn. Zit zeker een hele grote kern van waarheid in. Misschien is dat wel juist wat ik probeer te zeggen: dat een beetje zelfrelativering af en toe erg kan opluchten (vooral voor je followers). Dat je Farville kunt uitzetten, was ik inmiddels al achter!
@Erika: Dank!
@Kris: Oeps, moet ik me aangesproken voelen ;)? En inderdaad, dat je je kinderen ‘liket’, dat siert je alleen maar!
Of nog zoiets: 4-square en Gowalla status updates. Djeezus mensen, je bent geen UPS-pakket, gedraag je dan niet als eentje!
Moest er even uit 😉
Nog een irritatie eerste klas:
Twitteraars die bijhouden welke mensen hen unfollowed hebben en dat dan ook nog gaan tweeten. @xxx en @xxx hebben mij vandaag unfollowed bla bla…
Hebben die mensen niets beters te doen of zijn ze nu zo negatief ingesteld??
@Peter: oef, bestaan die echt? Reden om nog veel meer unfollowers te krijgen ;).
Als ik heel direct reageer op dit artikel, zeg ik: beetje flauwekul. Het valt misschien samen met de fase waarin twitter zich bevindt. Het is ooit spontaan ontstaan en gaan groeien, de manieren en wijze van communiceren is al doende ontstaan. Nu ineens komen mensen met behoefte aan regulering, normen en waarden van het twitteren en ergenissen. De vraag is dan ook volgens mij hoe wil je twitter zien: blijft het een experiment waarin dingen vanzelf opkomen en weer verdwijnen (heus twexit zal ook wel uitsterven) of gaan we over tot het opstellen van een twitterquette. Als we dat laatste doen, hoe gaat dat er dan uit zien? Juist het subjectieve en eigene van twitteren uit zich ook in eigen gewoonten en het hanteren van eigen inzichten. Natuurlijk zijn er beleefdheidsvormen en bepaalde ethische normen die je terug ziet, ook in het twitteren. Maar dat is iets cultureels, dat heeft andere wortels. Net zoals iedereen eigen stopwoordjes en gewoontes heeft in het dagelijks leven zullen die zich ook bij het twitteren ontwikkelen. Kortom: ik volg wat je schrijft maar probeer te blijven redeneren vanuit de geest van twitter. Met die aantekening: mijn eigen hoogstpersoonlijke en individuele redenatie
Erwin: ik begrijp wat je bedoelt en je hebt een punt. Ik wil geen politieagent spelen en iedereen moet lekker (kunnen) doen wat hij wil. Ik wil alleen een pleidooi houden voor wat minder egocentrische sociale media en daarvoor had ik wat voorbeelden nodig.
Wat ik zelf heel grappig (lees: opmerkelijk) vind, is dat er inzake Twitter zoveel ergernissen en opmerkingen en ‘regeltjes’ geventileerd worden, terwijl dat in andere social settings (IRL) veel minder aan de orde is, of zelfs ‘not done’.
Als je bij een bushokje staat en er begint iemand tegen je te praten, dan maak je toch ook niet een lijstje met regels/ergernissen/opmerkingen, die je in het bushokje ophangt? Ik zie het al voor me: “Beste busreizigers, ik zou het op prijs stellen als u iets meer uw best doet om ABN te spreken, dat provinciaals gebrabbel hier elke dag bij de bushalte klinkt best ordinair. En ook het feit dat u in iedere zin spel- en stijlfouten maakt en van die rare stopwoorden heeft, dat irriteert nogal. U weet toch wel dat het ‘groter dan’ is, en niet ‘groter als’?! En waarom heeft u het hier eigenlijk altijd over dezelfde onderwerpen, auto’s en vrouwen en het weer…, dat is wel heel erg 1983 hoor. Praat eens over iets anders. En dan dat ‘goedemorgen’ tegen uw medereizigers elke ochtend, pfff, belachelijk. Dat is nergens voor nodig, wie zit daar op te wachten?” etc.
Overdrijf ik nu? Ik denk het niet. Twitter is een sociaal medium. Dus Twitter is ‘gebabbel’, net als gebabbel bij de bushalte of in de kroeg: soms gaat het over niks, soms over het weer en soms over dat wat je bezighoudt, wat je leuk of belangrijk vindt. Wat maakt het uit. Ik vind dat het allemaal moet kunnen en mogen. Laat iedereen lekker zelf bepalen waar ‘ie over wil twitteren, krabbelen, facebooken, hashtaggen of wat dies meer zij. En als het je niet aanstaat, dan ga je gewoon weg. Unfollow. Niks mis mee. En dat hoeft ook helemaal niet zo persoonlijk te worden opgevat. Als iemand mijn getwitter, gehyve of gebabbel bij de koffieautomaat interessant vindt: welkom en blijf gerust hangen. Zo niet, no problem: ga gerust een deurtje verder. Maar hang geen lijstje op met opmerkingen/ergernissen/regels… want dat is pas echt een gevalletje van #fail 😉
@Nynke: goed om te lezen dat je je aan het artikel hebt geërgerd ;). Ik ben het niet volledig met je eens, maar ik snap en respecteer je standpunt. Ik wil niemand verbieden om zich op een bepaalde manier te gedragen online, maar ik heb gepoogd op een rij te zetten aan welk gedrag ik me stoor. En dan ligt inderdaad de verantwoordelijkheid bij mij: als ik me irriteer, kan ik ontvrienden.
Ook al is iedereen vrij om te doen wat hij wil, toch vind ik een discussie nuttig over hoe we social media een nog fijnere plek kunnen maken door minder aan zelfpromotie te doen en door meer rekening te houden met wie je een Farmville request of DM stuurt.