Leestijd: ca. 4 minuten
Twitteren is het woord van 2009. Een bewijs van de explosieve groei van de site. Maar hoe lang zullen we dit woord in de tegenwoordige tijd blijven gebruiken? Twitter zag in oktober 2008 1,4 miljoen unieke bezoekers tegenover 19,2 miljoen in afgelopen oktober (ruim 1200% groei). In zijn thuismarkt nam het aantal bezoekers vorige maand echter 8% af. Een slecht teken volgens sommigen.
Ik laat in het midden hoe het Twittergebruik de komende tijd zal verlopen, maar bedacht me hierdoor wel dat de vergankelijkheid van online sociale netwerken erg hoog is. ICQ en SecondLife zijn bekende voorbeelden, maar een veelvoud aan soortgelijke media zijn roemloos ten onder gegaan.
Met de groei en het gewoner worden van social media zou je toch denken dat de vluchtigheid afneemt en deze sociale media de gelegenheid krijgen om de volwassen status te krijgen. Het lastige alleen is dat die normale groei van een product (van kind naar adolescent naar volwassenheid) niet meer van deze tijd is. Zo gauw het product naar volwassenheid is gegroeid lijkt het al bijna ten dode op geschreven. Hoe kunnen we dit tegengaan?
Veel sociale media hangen nog sterk op de gebruiker als zender en niet als deler; zie dit licht gedateerde maar toch treffend voorbeeld. Ik denk dat de gebruiker vooral volwassener moet worden, willen we de bestaande tools het leven gunnen en het op zijn best kunnen gebruiken. Dit werkt digitaal hetzelfde als in het echte leven. Mensen zijn meestal veel leukere gesprekspartners als ze niet alleen zelf praten maar ook luisteren naar wat jij te zeggen hebt. En als ze je niet op de hoogte brengen van ieder wissewasje – tenzij je dat graag wilt natuurlijk – maar dát delen wat jou ook interesseert, prikkelt, aan het lachen maakt.
Mensen zijn ook een stuk geloofwaardiger als ze niet op het schoolplein iedereen aanspreken om te vragen of ze vrienden willen worden zodat ze kunnen zeggen dat ze een grote vriendengroep hebben. Want wat is die vriendschap dan waard?
Nu is mijn vriendengroep niet de enige graadmeter, maar daar zie ik al de eerste tekenen van ‘linking’-vermoeidheid ontstaan. Als positivist verwacht ik dat dat een teken is dat social media snel effectiever zullen worden. Hierdoor gaan we namelijk ook meer luisteren naar de ander en wordt de informatie die we met elkaar delen gerichter en de groepjes waar we bij gaan, passen meer bij onszelf.
En daardoor kunnen social media commercieel ook verbeteren. Zo zal een volwassen wordende site als Facebook steeds meer digitale winkelcentra kunnen bouwen omdat online winkels hun vestiging openen in de juiste peergroup-omgeving. Zelfs ‘ouderwetse’ media krijgen door deze verandering een kans om zichzelf relevanter te maken, zoals de NY Times Iphone app waarmee je eenvoudig een artikel op je Facebook laat broadcasten. Deze manier zorgt zelfs voor een toename van het aantal clicks naar de nieuwssite. Of anderszins kun je ook lifestreaming situaties toevoegen zoals met brightkite waarbij je niet alleen Twitterend aangeeft wat voor lekkers je op dat moment eet, maar meteen extra content toevoegt waardoor ik ook meteen weet waar, hoe of wanneer ik dat ook kan eten. Kortom, om social media tot wasdom te laten groeien, moeten we zelf ook volwassener communiceren.
Hoe kunnen we dit tegengaan? Dat is een vraag naar mijn hart. “Intimacy doens’t scale” zegt Hugh MacLeod zo mooi. Nou gat het op het internet niet (persé :-)) om intimiteit, maar wel om hoor en wederhoor. Volwassen communicatie zou je dat kunnen noemen inderdaad.
In mijn theorie houden sociale netwerken uiteindelijk op te bestaan als de verdeling van “de winst” niet gelijk is. En die ongelijkheid lijkt in de architectuur van de software (van de achterliggende platformen) ingebakken.